___

Arjenne geeft antwoord

Tijdens een ernstige ziekte was er niets anders meer dan ‘ik’ voor Arjenne.

‘Na een zoektocht kon ze het leven weer omarmen en kreeg ze nieuwe waardering voor dat wat ‘goed gaat’ in het leven. Daarnaast heeft ze ook vertrouwen opgebouwd. Ze hoeft niet perse iets neer te zetten, het ‘ik’ is nu veel eerder ‘genoeg’ en wordt gewaardeerd door de mensen om haar heen. Ze staat nu stevig overeind en heeft voeling met haar kern. Ze neemt elke dag de tijd om even bij zichzelf stil te staan en zich af te vragen wat belangrijk is. Bij een moeilijke vraag van een ander neemt ze de tijd om het juiste antwoord te vinden.´

___

Dirk geeft antwoord

Voor mij is een belangrijk onderdeel van het goede leven de sociale kant.

‘Bij ons staat de deur altijd open. Er is altijd tijd voor een praatje. Goed met elkaar omgaan is belangrijk. Ik hou niet van ruzie. Niet te lang boos blijven, zo zit ik in elkaar. Ook ik heb wel eens een dipje, pijn in mijn rug en ik trek me dan een beetje terug. Ik wil de ander daar niet mee tot last zijn. Niet bij de pakken neer zitten, het leven gaat verder en je moet er wat van maken. Bijna vijftig jaar ben ik nu samen met mijn vrouw. We zijn het niet altijd eens, maar wel naar elkaar toegegroeid. De ander iets gunnen, zo zit ik in elkaar. Mijn kleinzoon van twee houdt me jong en jeugdig. Dat maakt mij gelukkig!’

___

najida geeft antwoord

Het was een bijzondere ontmoeting met Najida. Ze had een lang en voor mij bijzonder antwoord op de vraag “Waarom gaat het goed in je leven?”

‘Na 30 jaar ben ik mezelf aan het ontwikkelen, eindelijk! Daarom gaat het goed met me. Ik was werkzaam in de jeugdzorg, maar besloot een wereldreis te maken. Ik kon het niet laten om naar het eiland Lesbos te gaan. Mijn intentie was tien dagen, en daarna verder. Maar ik kon het niet loslaten. Met hoe ik er uit zie en hoe mijn taal is, kan ik daar iets doen. Ik ben teruggegaan en ik zit er nog steeds. Het is bijna een roeping.

Ik wilde de wereld zien, maar dat mocht niet, dat kon niet. Mijn moeder wist niet eens waar Griekenland lag. Mijn ouders zijn Berbers uit het Rifgebergte. In die cultuur doe je dat niet, want wat zal de familie wel zeggen? Maar nu vinden ze het prachtig. Voor het Suikerfeest en andere privé gelegenheden kom ik terug, want ik respecteer mijn familie. Dan vertel ik over mijn ervaringen. Ik ben er zo enthousiast over. Vluchtelingen komen in een totaal andere wereld terecht. En ik zie er hetzelfde uit als zij, praat hun taal. Dat geeft hoop. Het doet mensen goed, het geeft ze kracht voor hun verdere reis. Er zijn veel zelfmoordpogingen, dat geven ze toe. Ik mocht eerst niet gaan van mijn ouders, maar daar kan ik een verschil maken.

Ik heb drie broers en een zusje. De broers van andere meisjes zeiden tegen hen ‘doe normaal, ga trouwen’, maar mijn broers deden dat niet. Die moedigden me juist aan om te gaan studeren, te gaan reizen. Terwijl mijn ouders zo bang waren voor al het andere. Dat was verwarrend voor me. Ik luisterde eerst niet naar mijn broers. Ik was het oudste meisje in het gezin en vond dat ik me moest aanpassen.

Toen ik 10 was droomde ik dat ik reisleidster wilde worden. Dus ik wilde de School voor Toerisme doen, maar dat mocht niet. Ik mocht nooit reizen. Ik ging bestuurskunde doen, maar dat begrepen mijn ouders ook niet. Ze wilden wel dat ik ging studeren, maar niet dit. Er was veel strijd. Nu zie ik dat ze het alleen maar wilden begrijpen. Toen werd ik ziek, ernstig ziek, door een gezwel in mijn hals. Ik liet het er uit halen en het was goedaardig. Maar ik wist zeker: ik kan niet genezen als ik niet het vliegtuig pak. Het werd eerst Turkije, een verwant land, om mijn ouders gerust te stellen. Ik gaf mijn werk en huis op, alle zekerheid was weg. Dat vonden mijn ouders heel erg. Want daarom waren zij naar Nederland gekomen, voor die zekerheid. Ik wil die zekerheid helemaal niet meer. Maar we staan steeds met 3–0 achter, door wie we zijn. Ik zie het om me heen. Meiden die constant op zoek zijn naar liefde en dan in verkeerde handen vallen. Of uiteindelijk maar trouwen, dat is het enig toegestane middel om weg te gaan uit huis. Meiden zijn wel sterker dan jongens, omdat ze nog harder hebben moeten vechten.

Ik zie jongens in de criminaliteit terecht komen. Dat is niet goed, maar ik snap het wel. Voor vluchtelingen geldt dat nog meer. Ik zoek in Nederland ook jonge vluchtelingen op. Gister was ik bij een Syrische jongen. Hij heeft een eigen huis gekregen en had in driekwart jaar goed Nederlands geleerd. Maar hij is zwaar depressief. Vluchtelingen komen in een identiteitscrisis terecht. Ze weten niet meer wie ze zijn. Ik zeg dan ‘in Syrië deed je dit en dit, was je die en die, dat geldt nog steeds! Je moet dat constant herhalen voor jezelf!’ Het zijn zulke begaafde mensen, zo slim, zo mooi. Maar je moet heel sterk zijn. Ik heb het gezien bij mijn broers, bij mijn neven, mijn vader. Hij is niet uit een oorlog gekomen, maar hij is ook getraumatiseerd. Hij is indertijd gecheckt of hij sterk genoeg was om gastarbeider te zijn. Mijn vader wilde zijn land helemaal niet verlaten. Hij wilde terug. Maar het bedrijf waar hij werkte bood hem een huis voor zijn toekomstige gezin en spiegelde hem voor dat zijn kinderen hier zouden kunnen studeren.

Als je geen geloof hebt, heb je geen geloof. Daar is iedereen vrij in. Maar als je wel een geloof hebt, dan is dat belangrijk voor je. Velen denken nu dat Nederland een christelijk land is en dat ze er bij horen als ze christelijk worden. Ik vraag ze: maar geloof je dan in Christus? Nee, daar ben ik niet mee opgevoed, zeggen ze dan. Dat moet je niet doen, blijf trouw aan wie je bent! Ik ben voor integratie, maar je moet mensen wel de tijd geven. Natuurlijk moeten ze Nederlands leren, maar ze zijn getraumatiseerd! Als dit ons Europeanen zou overkomen, ik weet niet of we even sterk zouden zijn. Ze maken er constant het mooiste van. Mijn focus ligt bij minderjarigen die op de vlucht zijn, bij jongeren. Ik hou het klein. Het is vooral mensen samenbrengen. Een gesprek, een contact leggen. Ik sta nu waar ik wil, heb het ook zwaar gehad, maar het kan dus! Alleen dat tegen ze zeggen, is al belangrijk. Ik ben op eigen initiatief naar Lesbos gegaan en doe het nog steeds op eigen initiatief. Soms sluit ik me aan bij een organisatie, om iets voor elkaar te krijgen. Maar ik werk het liefst alleen. Ik doe het zo van binnen uit. Zoals ik het nu doe, zo zit ik in mijn kracht. Ik ben niet speciaal, iedereen heeft het in zich, als je doet waar je hart ligt, om iets moois te maken. Die kinderen die daar op Lesbos aankomen, die zijn speciaal. Zesjarige kinderen demonstreren daar met borden ‘wij hebben recht om te spelen!’ De eerste keer dat ik dat meemaakte ben ik apart gaan zitten huilen. Het is de volgende generatie, waar wij in Europa heel veel aan kunnen hebben. Maar dan moeten we het wel anders doen. Je gaat er veel aan hebben, maar als je niet oppast, gaat er juist heel veel kapot.

Als je altijd hebt gevochten, dan ken je niets anders dan vechten. Maar nu speel ik mijn eigen spel, ik doe het nu zoals ik het doe en daar komen mooie dingen uit. Het gaat zoals het gaat. Ik voel die mensen en zij voelen mij. Zij zijn ook mijn steun, als ik niets zou bereiken, dan zou ik zo vertrokken zijn. Maar als er maar een is, een kind, een man of vrouw, dan is het goed. Als je als hulpverlener iedereen wilt bereiken, dan ga je mensen als nummertjes zien. En zo willen mensen niet gezien worden.

Mijn geloof is heel belangrijk voor mij. Mijn innerlijke rust heb ik te danken aan Allah. Mijn geloof leert mij om kleine dingen te waarderen, om te geloven in het goede, te concentreren op het positieve, mensen te respecteren in alles, in geloof, in hoe ze zijn, in seksualiteit. In mijn gebed kom ik tot rust en dank ik voor deze geweldige ervaring. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ik een soennitisch moslim ben, maar ik weet nu dat er verschillende stromingen zijn. Ik denk dat ieder individu zijn geloof anders beleeft. Er is geen goed of slecht, geloof geeft jou kracht, hoop, troost, heel veel liefde en ik respecteer iedereen in hoe die gelooft. Maar je moet niet geloven in wat er van je verwacht wordt, door anderen, door de maatschappij. Hoe meer je jezelf en anderen in hokjes plaatst, hoe moeilijker het wordt.

We streven er allemaal naar om onszelf te kunnen zijn. We willen onze waardigheid behouden, waar we ook zijn op de wereld. En we willen met ons allen een mooie plek maken van deze wereld. Dat lukt soms niet, maar als ik die kinderen zie die demonstreren, dan zie ik dat ze opkomen voor hun rechten. En dat geeft hoop, veel hoop.’

___

Ellen geeft antwoord

Voor mij is het belangrijk om zelf aan het stuur te zitten.

‘Ik heb gemerkt dat als anderen er voor zorgen dat ik bijna in de sloot terecht kom, dat ik dat dan toch eigenlijk ook zelf doe. Je krijgt een zet de verkeerde kant op, maar daarna kan je wel zelf bepalen of je je stuur recht houdt. Dat heb ik wel moeten leren, dat je meer zelf in de hand hebt dan ik had verwacht. Ik denk dat dat voor iedereen eigenlijk wel geldt. Vroeger toen ik jong was bleef ik langer hangen in de tegenslag. Nu heb ik veel sneller in de gaten dat ik meer invloed kan hebben op mijn denken en dat ik vervelende gebeurtenissen sneller naast me neer kan leggen. Ik heb dat ook moeten leren. Kunnen zien wat er nu is en niet meer terug kijken naar wat er was. Ik ben er nu wel achter dat ik door mijn denken het stuur naar het goede beter in de hand kan hebben. Ik heb kunnen leren genieten van kleine dingen. Een kop koffie met een bonbon of het draaien van klei. Soms sta ik wel eens op met een naar gevoel, maar dan ga ik toch aan het werk, wat kleine dingen doen, en dan krijg ik het stuur weer in handen. Over het algemeen werk en doe ik de dingen met veel passie. Ik ga ervoor en kom daarbij op voor kansarme mensen of voor waarden die ik belangrijk vind. Ik heb eens kort gewerkt bij een commercieel bedrijf en dat werkt voor mij dus niet. Ik zit met mijn hart in het werk en niet met een strategie. Dat heeft wel tot gevolg dat ik kwetsbaarder ben voor tegenslagen. Ik kan soms niet geloven dat het bij een beslissing niet gaat om mensen maar om cijfertjes. Zeker als het gaat om onderwijs. Ik probeer dan wel om na te gaan of ik de tegenslag niet teveel uitvergroot. Zoek naar relativering en probeer terug te gaan naar het niets. Naar waar ik nu ben. Ik ga fietsen of klei draaien of iets anders doen, waardoor ik daarna met een fris hoofd kan kijken naar het probleem. Veel van wat ik nu doe heb ik geleerd tijdens een mindfullness training.’

___

tara geeft antwoord

Als ik wil dat het goed gaat in mijn leven, moet ik soms de dingen die om mij heen gebeuren relativeren of me ervoor afsluiten. Als het lukt om dan bij mezelf te komen en te blijven, dan ervaar ik dat als kracht.

Die kracht is belangrijk omdat het soms voelt alsof de buitenwereld je constant uit je balans probeert te duwen. Omdat ik mezelf elke keer weer terug vind heb ik er vertrouwen in dat het goed zal blijven gaan in mijn leven. Ook als er iets naars gebeurt lukt het om weer op dat rustpunt te komen, om te ontdekken dat ik er zelf nog steeds ben. Ik weet dat ik op mezelf kan vertrouwen. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Ik merk dat in beweging zijn hierbij een belangrijke rol speelt. Ik ben blij dat ik de bokssport heb ontdekt, het past goed bij me. Bij het boksen vraag ik me nooit af wat ik aan het doen ben, of het wel goed is. Dat gebeurt wel op andere vlakken in mijn leven. Boksen is voor mij een soort meditatie. Er is een focus voor nodig, al het andere heeft even geen invloed op de situatie. Door die focus word ik rustig, en als ik rustig ben kan ik er Tara beter voor anderen zijn. Het werkt dus ook door in de rest van mijn leven. In beweging vind ik de balans en kan ik verder.

___

Edwin geeft antwoord

Henri vertelt over zijn leven voor en na een droom.

Hij had lang geleden een bijzondere ervaring, toen hij in de winter op een bankje in het park zat. Het was 1986 en even was er niets. Vanuit die ervaring kwam bij hem de vraag op wat voor opdracht hij zou kunnen krijgen. Maar aan wie vraag je dat? Het antwoord kwam tijdens een bijzondere droom. Henri bevond zich bij een gemaal in Waddinxveen en kreeg een antwoord.

___

oliver geeft antwoord

Hij heeft het over zijn lichaam en ervaart dat als zijn huis. Een huis voor zijn ziel, voor zijn ‘ik’.

Oliver ontdekte op jonge leeftijd dat hij door zijn lichaam anders te bewegen, invloed kon hebben op zijn stemming. Rond zijn dertigste levensjaar ontdekte Oliver de Argentijnse tango. In die dans kon hij zijn liefde voor bewegen verder ontwikkelen. Enkele jaren geleden raakten Olivers benen verlamd. Oliver ervoer geluk omdat hij nog leefde en veel liefde in zichzelf en om zich heen ging voelen. De liefde voor zichzelf, voor zijn vrouw en van zijn vrouw vormt de basis van het goede in zijn leven.

___

BEN geeft antwoord

Ben is opgegroeid in grote armoede. Hij is dankbaar voor de wijze waarop zijn ouders toch zorgden voor fijne vakanties. In de oorlog werd hij gevormd door zijn zoektocht naar voedsel, samen met een vriend. Later werd zijn leven op de proef gesteld door de geweld- dadige dood van zijn zoon. Samen met zijn vrouw en gezin zijn ze er sterker uitgekomen, omdat ze emoties met elkaar zijn blijven delen. Tot op de dag van vandaag nemen hij en zijn vrouw de tijd om elkaar te steunen. Ben schreef in 1985 een tekst waar hij nog steeds inspiratie uit put:

Volwassen zijn. Een volwassen mens is hij die staat in de werkelijkheid. Zich verbaast en toch weet dat het leven hard kan zijn. Hij gelooft in het wonder van morgen omdat het gisteren ook bestond. Hij heeft lief, wordt bemind glimlacht en ziet niet om in wrok. Hij gebruikt zijn lichaam is er gelukkig mee ook al laat het hem wel eens in de steek. Emotioneel heeft hij anderen nodig, maar schuwt de eenzaamheid niet.

Hij betaald de prijs, die het leven van hem vraagt en weet dat aanvulling onderweg is. Met kinderlijke verbazing volgt hij de vogel die zweeft in de lucht. Hij neemt beslissingen en weet dat vijandschap ook zijn deel zal zijn. De conformist vindt hem gek ook dat accepteert hij. Hij weet dat hij zal sterven en ook dat karwei hoopt hij te klaren en te kunnen zeggen, “Het was goed”. Hij durft zich te vernieuwen, anders te zijn dan gisteren, nederig en hoogmoedig zichzelf. Vreugde en pijn zijn zijn deel. Het één kan niet zonder de ander. Mild is hij in zijn oordeel. Een nieuw pad durft hij in te slaan, aanvaart de risico’s. Hij bemint het leven.

___

Edwin geeft antwoord

Edwin ken ik als een hele goede kunstenaar en ik vroeg hem, waarom het goed met hem gaat. Zijn openhartige antwoord verraste me. Het eerste wat hij zei was:

‘Ik slik medicijnen en daarom gaat het goed met me, een stuk beter. Het is voor mij nu zoveel beter te behappen en te accepteren. Dat is wel een dingetje voor me. Het slikken van medicijnen. Ik heb het heel lang tegen gehouden. Ik wilde het gewoon niet, maar op een gegeven moment was ik zo’n eind weg. Ik probeerde het altijd op een andere, vaak alcoholische, manier op te lossen. Daar werd het natuurlijk alleen maar erger van. Ik verdoofde mezelf wel, maar dat ging dus niet goed. Ik hield het slikken van medicijnen dus af, maar op een gegeven moment zei de psychiater dat ik mezelf eigenlijk in een roes bracht met de drank, terwijl ik niet aan de medicijnen wilde. Toen ben ik er dus toch aan begonnen. Een paar maanden later kon ik opeens weer diep ademhalen.

_____

LOREM IPSUM

Dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nunc porttitor ac nulla vitae bibendum.

Mauris aliquet neque quis libero consequat vestibulum. Donec lacinia consequat dolor viverra sagittis. Praesent consequat porttitor risus, eu condimentum nunc. Proin et velit ac sapien luctus efficitur egestas ac augue. Nunc dictum, augue eget eleifend interdum, quam libero imperdiet lectus, vel scelerisque turpis lectus vel ligula. Duis a porta sem. Maecenas sollicitudin nunc id risus fringilla, a pharetra orci iaculis. Aliquam turpis ligula, tincidunt sit amet consequat ac, imperdiet non dolor.

$99