‘Het gaat goed met me omdat ik het avontuur opzoek. Dat doe ik ook letterlijk door naar plekken te gaan waar ik verwacht gelijk gestemde mensen te vinden. Ik heb een tijd in Canada gewoond en ben nu sinds vier jaar weer in Gouda. Mijn vader woonde hier nog, dat was mijn motivatie om hier een wat langere tijd neer te strijken.
Het is niet mijn bedoeling om nu altijd in Gouda te blijven.
Ik heb veel gereisd en ik wil daar verhalen over gaan vertellen. Door mijn liefde voor fotografie heb ik nu ook beelden bij die verhalen en daar wil ik wat mee gaan doen. Volgend jaar ga ik een expeditie doen in Noorwegen. Voelen en leven gedurende 1600 kilometer.
Een vriendin van mij werd ziek en toen werd ook weer duidelijk dat het leven zo voorbij kan zijn. Wat wil je nog doen en wat heb je nu? Hoe ga je daarmee om? Tijdens de reis gaan we zoeken naar meer gevoel over het feit dat je leeft. Daarover wil ik dan verslag doen. We gaan onze grenzen verleggen, zowel fysiek als mentaal. Het is een hele lange afstand en je krijgt pieken en dalen, letterlijk en guurlijk. Ik denk dat dat lekker gaat voelen, want dan weet je dat je leeft. De reis in Noorwegen is een project,maar ik wil eigenlijk ook zo leven in het dagelijks leven. Ik hou
niet van monotoon zijn, van voorspelbaarheid. Ik neem altijd een andere route, eet nooit op dezelfde tijd. Ik wil altijd wat anders, zodat ik niet in een of andere sleur terecht kom. Daar hou ik niet van. Er zijn altijd bepaalde verwachtingen hoe je moet leven en zeker als je creatief bent is dat weleens lastig voor je omgeving.
Het is niet mijn loso e om voorspelbaar te leven. Dat is niet mijn keuze. Ik blijf dus avontuur opzoeken. Daarnaast heb ik een tijd geleden een heel bewuste keuze gemaakt om de mantelzorg voor mijn inmiddels overleden vader op me te nemen. Mijn wereld werd toen opeens veel kleiner.
Ik koos ervoor om bij de laatste reis van mijn vader te zijn en ik heb daar geen moment spijt van gehad. Er zijn voor- en nadelen bij elke keuze, maar ik ben heel blij dat ik de regie van mijn leven in eigen handen kan houden.
Zo kan ik ook niet kiezen voor een werkleven van negen tot vijf. Ik denk dat we meer kunnen dan we zelf weten. Maar we zijn zo geconditioneerd dat je sommige dingen niet eens meer bedenkt.
Ik ben mijn hele leven al op zoek geweest. Er zijn veel dingen in mijn leven gebeurd waardoor ik gevormd ben. Dat geldt natuurlijk voor iedereen. Je gaat als tiener de wereld in en hebt tomeloze ambities en je gaat ervoor. Op de een of andere manier zat er in mijn hoofd een stemmetje dat zei dat er iets niet klopte. Ik zocht iets, maar wist niet waar en maakte allerlei grote veranderingen in mijn leven, zoals naar een ander land verhuizen of een andere relatie aangaan. Uiteindelijk heeft dat er toe geleid dat ik mensen tegen kwam met een bepaalde loso e en veel kennis. Dankzij hen kreeg ik inzichten waardoor ik mezelf ben gaan uitdagen. Ik was altijd gewend te werken voor een baas en me te voegen naar wat er was, maar door die inzichten ervoer ik dat het tijd werd om mijn eigen passie te gaan volgen. Een van die passies was ook fotogra e. Ik begon te voelen dat ik wat moest gaan doen en ik ging ontdekken dat het anders kon. Dat ik de kracht uit mezelf kan halen. Ik hoop dat ik daarmee ook anderen kan inspireren.
Ik denk dat we elkaar daarbij kunnen helpen. Elkaar kunnen inspireren en groter kunnen maken. Zo wil ik mijn leven leiden. Dat lukt me niet altijd, maar ik doe mijn best. Ik heb nog veel plannen en zal ze gaan vinden. In ieder geval durf ik nu voor mezelf te kiezen.
Vaak gaf ik meer dan goed voor mezelf was. Ik raakte mezelf dan kwijt. Ik werkte van buiten naar binnen en nu doe ik het anders. De kracht, mijn kracht, komt nu van binnen. Door vanuit mijn centrum te werken en te doen, is er een effect zoals de rimpels in het water. Nu kan het groter worden.’